vrijdag 15 maart 2024

Het eerste caminootje van dit jaar

Een van mijn (vele) voornemens voor 2024 is alle pelgrimsroutes in Zuid-Limburg te lopen. Ik ben al aardig op weg zoals je ziet. De stempel met kasteel rechts ontving ik afgelopen weekend. Nog maar zes stempels te gaan dit jaar, dat moet lukken!

De stempel was de beloning voor het lopen van een route van 8 kilometer rondom kasteel Hoensbroek. Vorig jaar uitgeroepen tot mooiste kasteel van Nederland. 


Nou ken ik natuurlijk lang niet alle kastelen in ons landje, maar deze is zonder meer indrukwekkend!


De natuur is echt nog aan het ontwaken, maar dankzij de narcisjes hadden we toch nog wat kleur op onze route. 





En hier en daar wat eerste bloesems:


Leuk ook om de dieren te zien genieten van het prille voorjaar.



Ook al de eerste vlinders gespot, maar die lieten zich niet zo gemakkelijk vastleggen.


Nu hopen dat we weer wat meer betere dagen krijgen, zodat we weer verder op pad kunnen!

Liefs,
Carolien


vrijdag 8 maart 2024

Nog lang niet met pensioen

Ik ben op de afscheidsreceptie van een collega die met pensioen gaat. We heffen het glas op haar toekomst. Een collega van de OR die naast me staat, fluistert ineens in mijn oor: “hoe lang moet jij nog?” Door de muziek denk ik even dat ik haar niet goed hebt verstaan.

“Hoe lang moet ik wat” vraag ik ter verduidelijking.

Ze brengt haar gezicht weer dichter bij het mijne en fluistert. “Nou, tot je pensioen bedoel ik. Hoeveel jaar moet jij nog?”

Ik ben er even stil van.

Van de vraag op zich, omdat ik daar zelf nog nooit over heb nagedacht. En tegelijk vraag ik me af of ik me deze vraag persoonlijk moet aantrekken? Zie ik eruit alsof ik ook bijna met pensioen ga?

Ik sla aan het rekenen. “Nog zeker 14 jaar” zeg ik dan en ze knikt tevreden.

Ik weet nog goed dat ik pas bij de organisatie was, en een mannelijke collega ontmoette die elke dag met zijn toekomstige pensioen bezig was. Hij had zelfs een aftelkalender boven zijn bureau hangen waarop hij dagelijks aan het einde van de werkdag een kruisje zette. Of liever: een vet kruis. Ik geloof niet dat hij nog veel plezier in zijn werk had.

Hoe anders was mijn gesprek met een 79-jarige postbode vorige week, die nog elke dag de post rondbrengt. Ik mocht hem interviewen voor ons magazine voor een artikel over 'doorwerken na je pensioen'. 

De goede man werkt nog vijf dagen in de week en moet er niet aan denken om te stoppen. Het houdt hem in conditie en bovendien is hij het gezicht van het dorp. Niet zelden legt hij zijn route zingend af. En van het extra geld kan hij net wat vaker op reis.

Als ik hem de vraag stel: “hoe lang nog?” heeft hij het antwoord meteen voorhanden. “Zolang ik er plezier in blijf houden en mijn gezondheid het toe laat.”

Daar moet pas op geproost worden!

vrijdag 1 maart 2024

Dagelijkse gelukjes

Bij het laatste Flow Magazine van 2023 zat een XXL poster met allemaal kleine gelukjes. Het leek me leuk om dit jaar zoveel mogelijk van die gelukjes 'af te vinken'! De eerste twee maanden van dit jaar zijn om en ik heb al heel wat van die mooie momenten weten te verzamelen. Daar zet ik dan met een dikke marker een rand omheen. Check! 

Van een heldere sterrenhemel zien tot de slappe lach krijgen (gisteren nog, met een collega). Van op klaarlichte dag naar de bios gaan tot zonder jas naar buiten. In bad na een lange dag en dan een hond slapend aan je voeten...

Of dit:

Van verse sneeuw in januari...

tot de eerste lentezon in februari (eindelijk!)

En terwijl ik dit schrijf....

1 nachtje weg, maar toch...


In mei overnachten we in deze gave boomhut.

En deze voelde zooo goed:


En hoe vaak komt deze nou voor...?


En laat ik er eentje vinden in een boek van de kringloop. Kijk!

Nog 10 maanden en heel wat vakjes te gaan! Had jij dit jaar al een van deze geluksmomentjes?

Liefs,
Carolien

vrijdag 23 februari 2024

Over robot-obers, AI en ChatGPT

Afgelopen week was ik voor het eerst in een restaurants waar we werden bediend door robots. Je bestelling geef je door per telefoon en in no time komt er een schattig robotje met de grootste precisie en een knipoog jouw bestelling brengen.  


Ik vond het een leuke ervaring, maar als ik er dan dieper over nadenk, tegelijk ook wel een beetje beangstigend. Ik bedoel, over hoe snel alles gaat... 

AI op kantoor

AI, oftewel Artifical Intelligence wordt steeds concreter. Op mijn werk wordt de app Chat GPT al volop gebruikt. Heb je een tekst nodig of wil je een bestaande tekst inkorten? Vraag het Chat GPT!  Zelfs de niet-schrijvers weten ineens de leukste berichten te fabriceren. Als je zoekopdracht goed is geformuleerd, dan doet de computer de rest.

Laatst sprak ik een kennis, Bert, die al een tijdje met pensioen is. Ook hij had Chat GPT ontdekt. Toen hij op een dag een appje van een zieke vriend kreeg, besloot hij de computer om hulp te vragen. De betreffende vriend had een lange app gestuurd met alle onderzoeken die hem te wachten stonden. Bert vond het het lastig hoe hij hoopvol op dat trieste appje reageren kon. Bovendien was de betreffende persoon altijd lang van stof. En Bert niet. 

Dus Bert knipte de tekst uit het app-bericht van zijn vriend en kopieerde deze naar Chat GPT met de vraag om een begripvol en lief antwoord te schrijven. 
Dat deed Chat GPT want in een paar seconden rolden de woorden in beeld. Bert gebruikte deze tekst om terug te mailen naar zijn vriend. Zijn reactie? "Ik krijg veel berichten in deze moeilijke periode, maar die van jou sprong er echt uit. Bedank voor je warme woorden."

Ik vond het best heftig. Warme woorden? De computer heeft ze bij elkaar gezocht! Wat is straks nog echt en wat niet? 

Zelf aan de slag?
Toch is het leuk om zelf eens aan de slag te gaan! Hoe?
  • Ga naar http://www.chat.openai.com (of klik dus op de link)
  • Maak heel eenvoudig een account aan
  • Vervolgens kom je op de homepage en daar staat de centrale vraag: how can I help you today? Geen zorgen trouwens, je kunt gewoon je vraag in het Nederlands typen.
  • In het vlak: Message Chat GPT typ je vervolgens je vraag. Probeer zo specifiek mogelijk te zijn. geef bijvoorbeeld aan of je een korte of lange tekst wilt en benoem de elementen die je terug wilt zien. Je kunt ook aangeven of je een zakelijke stijl wilt of juist een vlotte stijl met een vrolijke twist. Benoem alles wat je belangrijk vindt.
  • En meteen nadat je op 'enter' klikt komt een suggestie eruit. Ik laat je een voorbeeld zien van mijn vraag:
Een gastronomisch avontuur in de toekomst. Leuk, daar was ik zelf niet opgekomen! 

Maar. .. geen zorgen! Mijn blogposten blijven gewoon van eigen hand. Want ik vind schrijven zelf veel te leuk om het uit te besteden!

Wat zijn jouw ervaringen met AI? 

Warme groet,
Carolien   


vrijdag 16 februari 2024

Zusterhood

Een tijdje terug zag ik op Instagram een oproep voorbij komen van Zusterhood: een collectief van kunstenaars, schrijvers en andere creatievelingen die post voor elkaar maken in een bepaald thema. Je moest ook echt 'solliciteren' om mee te kunnen doen. Dat deed ik en inmiddels ben ik druk met mijn eerste poststuk.


Hoe het werkt?

Je kiest een thema waarin je jezelf herkent of dat je verder wilt onderzoeken. Rondom dat thema maak je iets: een tekening, een gedicht, of een andere creatie. In een persoonlijke brief stel je jezelf voor en waarom je voor dit thema hebt gekozen. Dat poststuk gaat naar een 'zuster' uit jouw cirkel van zeven vrouwen en ook zij maken iets rondom jouw thema. 

Tegelijk krijg je dus ook een brief van een andere zuster uit jouw kring en ga je met haar thema verder. Elke zes weken een ander poststuk. Op het einde, begin december, krijg je je eigen poststuk terug met de aanvullingen van alle 'zusters'.

Ik deed mee omdat ik mezelf dit jaar meer wil uitdagen op creatief gebied zoals jullie weten. Het was ook even wennen om niet met de vertrouwde masking tapes en stickers aan de slag te gaan, maar iets meer out of the box te denken. 

Het thema wist ik al vrij snel: v e r t r a g i n g.

Ik schreef er al eerder over in deze blogpost dat ik alles altijd zo snel doe en dacht dat dit thema dus een mooie reminder voor mezelf zou zijn gedurende het hele jaar. Een stok achter de deur.

Ik pimpte een oud postzegelboek met allemaal momenten van vertraging. Zoals het dagdromerige meisje op de voorkant dat me aan mijn jongere zelf deed denken, toen de tijd nog eindeloos traag verliep. In perkament papier typte ik de letters 

ver

      tra

           ging

Ik maakte analoog deze foto van een mevrouw die uit het raam zat te staren en daar omheen borduurde ik een randje. 


Ik koos bewust ook voor thema's uit het verleden omdat die vaak inherent zijn aan 'vertraging', zoals typen op een typemachine, analoog fotograferen dus en een activiteit als borduren en aquarellen.



Onderstaande is een schets van een pagina die ik in gedachten had.


En ik maakte een gedicht over deze snelle, haastige tijd waarin we soms vergeten te genieten.



Tenslotte maakte ik nog een bloedruk van een tak. Want zoals een bekend gezegde luidt:

'De natuur kent geen haast
en toch komt alles af'

Op 1 maart gaat mijn pakketje op de post en krijg ik een ander thema om mee verder te gaan. Aan het einde van het jaar laat ik jullie zien wat de anderen rondom dit thema voor mij maakten. Wie weet krijg ik zoveel inspiratie dat het vertragen een tweede natuur wordt! 

Liefs,
Carolien




vrijdag 9 februari 2024

Een cursus aquarellen

Creativiteit is mijn woord voor dit jaar. Ik wil mezelf meer uitdagen, zonder steeds zo kritisch te moeten zijn. De eerste stap was dat ik me opgaf voor een workshop aquarel schilderen. Ik heb niet veel ervaring met aquarellen en pogingen in het verleden eindigden vaak teleurstellend omdat ik geen kennis en geen geduld had.


Het was heerlijk om in een echt atelier te zijn en de geur van verf te ruiken. Het deed me denken aan de kunstlessen van vroeger. We leerden de basis beginselen. Dat er in feite twee manieren zijn om te aquarelleren: nat op nat en nat op droog. En dat je dan hele andere effecten krijgt. Maar de beste tip: laat alles goed drogen en heb geduld voordat je verder gaat.


Nadat de techniek was uitgelegd, konden we starten. Ik staarde naar mijn witte A3 vel, dat netjes was vastgeplakt aan de tafel. Ik keek om me heen en zag de andere cursisten vlijtig aan de slag gaan. "Probeer niet meteen een perfecte bloem te schilderen, maar maak dotjes verf" klonk het advies. En nee, ik mocht niet gelijk de stengels tekenen, dat was echt iets voor het laatst. Net als de vaas. En dus leek mijn tekening het grootste deel van de les helemaal nergens op. 


Om uiteindelijk te komen tot deze bos bloemen. Natuurlijk was ik niet tevreden en keek onzeker naar de kunstwerken van de andere dames.  


Maar het gaf me wel plezier en is dat niet waar het om draait? Eenmaal thuis ging ik ook aan de slag. Het fijne hiervan was dat ik me minder op de vingers gekeken voelde. Lekker uit de losse pols vertrouwd raken met alle materialen.


Ik denk niet dat aquarellen mijn ding is, maar ik heb me wel al ingeschreven bij hetzelfde atelier voor een cursus mixed media in april. Ik wil gewoon van alles uitproberen dit jaar, zonder me te focussen op het eindresultaat.  

Heb je ook last van dat kritische stemmetje in je hoofd? Dan kan ik je echt het boek 'the big magic' aanraden van Elizabeth Gilbert. Dat leert je moed te tonen om de dingen te doen die jij leuk vindt, zonder je druk te maken wat anderen vinden.

Ik was van de week bij mijn moeder en zij vroeg hoe de workshop was. Ik liet haar op mijn telefoon het schilderij zien.
"Nee daar trap ik niet in" antwoorde ze.
"Waar niet in" vroeg ik?
"Dat heb jij helemaal niet gemaakt" verduidelijkte ze haar woorden.

Ik schoot in de lach. 

Nog een reden om die innerlijke criticus de das om te doen.
Mijn moeder vond het mooi!

vrijdag 2 februari 2024

Toni

“Dit is Toni”
Trots legt hij zijn hand in haar rug als hij haar aan ons voorstelt. Een klein vrouwtje met blonde haren en een staartje dat danst als ze naar ons lacht.
We schudden braaf haar hand, zoals we dat die maand ervoor deden bij Yvonne. En waarschijnlijk is het volgende maand Jolanda. Of Anita. Want Karel heeft vaak een nieuwe vriendin en net zo vaak stelt hij ze aan ons voor. En elke keer met het enthousiasme alsof ze dit keer een blijvertje kan zijn. Maar ook Toni bleek dat niet te zijn. Tenminste niet voor Karel…


Karel  was een vriend van mijn vader. Werkte als elektricien en kreeg de kans om de wereld over te gaan met Holiday on Ice als lichtman. Daar ontmoette hij Toni. Zij was de kleedster van de schaatsers. Net als Karel kwam ze uit Limburg en dat maakte dat ze gelijk een klik hadden. Toni woonde inmiddels al jaren in Engeland en had daar ook al een huwelijk achter de rug. Karel werd haar nieuwe liefde. Ze besloot er zelfs haar leven in Engeland voor op te geven en kwam terug naar Limburg. Waar ze dus aan ons werd voorgesteld. 

Maar ook deze relatie hield geen stand. Toni had zich inmiddels weer in Limburg gesetteld en bleef ons gewoon bezoeken. Met haar kleine rode Suzuki Alto kwam ze elke week, soms vaker, langs voor een kopje thee. Ze werd een huisvriendin die er vaak was. Met haar aanstekelijke, hese lach maakte ze schunnige grapjes die ervoor zorgden dat we allemaal aan de keukentafel aanschoven als zij er was. Maar wat ons vooral zo in haar aantrok was haar ongekende en aanstekelijk optimisme. Bij haar was het glas altijd vol. Na het overlijden van mijn vader trok ze mijn moeder uit het dal. Ze reisden samen naar Oostenrijk, Texel en een weekendje Londen. .

Met het ouder worden besloot Toni terug te gaan naar Engeland, zeker omdat haar enige dochter daar woonde. We hielden nauw contact. Stuurden hagelslag op omdat ze die zo mistte en elk jaar kwam ze wel langs. En ook wij bezochten haar in Engeland. 

Toen ze zelf een jaar geleden ziek werd, bleef ze positief. Ze sprak erover alsof het een verkoudheid was. “Mijn kankerdokter is zo’n leuk mens” jubelde ze dan door de telefoon. Bij elk consult nam ze iets voor haar mee, van een zelfgebreide muts tot handschoenen. Als we vroegen hoe het consult was, vertelde ze blij hoe enthousiast de dokter op de muts had gereageerd. Een paar dagen voor kerst belandde ze in het hospice. Toen ik haar belde, lachte ze mijn bezorgdheid weg. “Ik denk dat ze een fout hebben gemaakt. Het ziekenhuis lag vol, maar ik hoor hier niet. Ik denk dat ik morgen naar huis mag.”

Soms ging ze van het Nederlands ineens over in het Engels en dat deed ze nu ook. “Don’t you worry. It’s not the end! And if it’s the end, it’s okay…”

De dag erna appte ik haar of we nog eens zouden beeldbellen, met mijn moeder erbij. Pas vier dagen later kreeg ik antwoord. Maar niet van haar.

Haar kleinzoon vertelde me dat ze was overleden, heel vredig in haar slaap.

Vorige week kwam een pakje per post. Van diezelfde kleinzoon. Het bidprentje en een door haar gebreide muts en sjaal die hij bij het leegruimen van haar woning tegenkwam. “Grandma would have love it to see you wear it” schreef hij. 

De muts en sjaal zijn warm en kleurrijk.
Precies zoals zijzelf was...


vrijdag 26 januari 2024

Human Forever

Deze week bezocht ik de film Human Forever. Het is een documentaire over student Teun die 3,5 jaar lang vrijwillig op de gesloten afdeling van een verpleeghuis ging wonen. Teun deed dat om een statement te maken: hij vindt niet dat je mensen met dementie moet opsluiten. Ik mocht hem ontmoeten en interviewen voor ons magazine. 

De film, of liever documentaire, zit vol prachtige beelden over ontstane vriendschappen in het verpleeghuis. En na die periode reist Teun met filmmaker Jonathan de Jong de wereld rond. In totaal bezoeken ze 44 landen om te kijken hoe daar de zorg is geregeld voor mensen met dementie.

De verschillen zijn enorm! In Moldavië bijvoorbeeld, verblijven mensen met dementie in hetzelfde huis als mensen met psychische problemen. Jong en oud bij elkaar, zes mensen op 1 slaapkamer en toch heerst er een hele fijne sfeer.

In Afrika wordt dementie op heel wat plekken helemaal nier erkend en wordt het gezien als 'hekserij' met achtervolging tot gevolg. 

Teun vertelt het me met dezelfde bevlogenheid die hij ook in de film laat zien.  


Een mooi voorbeeld kwam uit Amerika, waar een ouder iemand met dementie rekenlessen geeft op een basisschool. De leerlingen hebben er geen weet van dat hun leraar aan deze ziekte lijdt, hij kan immers perfect rekenen. De man in kwestie voelt zich gewaardeerd en 'van nut', iets wat veel mensen met dementie helemaal niet meer ervaren.

Maar wat me het allermeest verwonderde was de bevlogenheid van zo'n jonge jongen om dit werk te doen. Hij heeft er zijn levensmissie van gemaakt om de stem te zijn van mensen met dementie. Hoe mooi is dat! De film speelt in heel veel bioscopen door Nederland, dus mocht het onderwerp je interesseren, dan zeker gaan kijken!



Liefs,
Carolien  

vrijdag 19 januari 2024

Winter in Limburg

Het is winter in Limburg! En niet zo'n beetje ook. De dikke grote witte vlokken bleven maar komen. Wegen werden onbegaanbaar en de scholen gingen dicht. Op sommige plekken werd meer dan 20 centimeter gemeten. Heerlijk!


Het ging al snel van zo....


naar zo! 


Het uitzicht vanuit het raam.


Heerlijk zo'n dik pak, dat is alweer zo lang geleden.
Ik kreeg gelijk zin om erwtensoep te maken. Het recept deelde ik een hele tijd terug al op mijn blog. 


De kipjes zakken helemaal weg, maar het lijkt ze niets te schelen. 

En natuurlijk maakte ik heel veel foto's! 

Hoewel de temperaturen langzaam oplopen, ziet het er buiten nog heel winters uit. Dus dit weekend nog maar even genieten!

Liefs,
Carolien

vrijdag 12 januari 2024

Kipjes en kuifjes

Begin december overleed één van onze drie kipjes. Op een ochtend lang ze met haar snavel naar beneden in het hok; haar vleugels gespreid alsof ze een engel was die een duikvlucht had genomen. De twee overblijvers waren zo van slag dat ze niet meer naar buiten kwamen. Zelfs twee weken later niet. 


Er moest dus nieuw leven bij!

We kwamen in contact met een dame op leeftijd die wilde minderen in het aantal kipjes dat ze had. Het werd haar teveel en drie minder zou al fijn zijn. In het echt bleken ze nog leuker dan op de foto met hun verstrooide kuifjes en blauwe lelletjes. Zijdehoentjes zijn het.

De nieuwkomers voelden zich vanaf het eerste moment thuis en scharrelden erop los. 

Kijk die schattige kapsels!


Het enige lastige is nog dat ze niet snappen dat ze naar binnen moeten als het donker wordt. Dus elke avond moeten we ze nu vangen en dan binnenzetten. Met deze kou is dat best een hele exercitie. Hopelijk gaan ze het binnenkort wel begrijpen. 

De twee bestaande kipjes keken in het begin vanuit het hok een beetje argwanend toe. Op de derde dag kwamen ze eindelijk weer naar buiten en nu mengen ze zich vrolijk in de groep. Dus alles is weer koek en ei, uh... kip en ei!


Liefs,
Carolien